Week 5: De natuur in

Tripjes maken naar de stad mag nog niet. Om veilig toch frisse lucht te happen besluiten we naar een natuurgebied te gaan. Een goede beslissing, het was ontzettend rustig… 

Deze week slaat het weer om. Er zijn meer regenbuien en de wind is koud. Dit is de Portugese winter. Dat betekent 12 à 15 graden overdag, en ’s nachts 5 à 10 graden. In een huis met enkelglas en alleen een soort mini gaskacheltje is dat best even wennen. Alsnog, als hier een regenwolk met vier druppels (icoontje bij voorspellingen) is afgebeeld, betekent dat er buien zijn en tussendoor ook de zon schijnt. Donderdag is het de beste dag qua weer, dus we besluiten dan naar een natuurgebied bij de Tejo te rijden. 
Woensdagmiddag hebben we opeens geen water meer. Best vervelend als je nog even onder de warme douche wil opwarmen of als je de afwas wil doen. Vooral omdat we geen flessen water als back-up hebben. Ach, we zijn gewend te kamperen, we hopen gewoon dat het snel voorbij gaat. Na mijn wandeling had ik al een stroom water gezien vanaf de straat naar beneden, dat bleek een lekkage te zijn. Even later komen er allemaal busjes aan en er gaan ook busjes weg. Een man zit in een graafmachine zich duidelijk te vervelen. Even later zie ik zijn armen enthousiast omhoog vliegen en hij maakt grote handkus gebaren. De hulptroepen zijn gearriveerd. Ze schudden hun hoofd, trekken laarzen aan en gaan aan de slag. In de avond hebben we dan ook weer water.

Het is donderdag. We beginnen met het rijden over de Vasco da Gamabrug. Het is een brug van 17,185 kilometer lang en daarmee de op één na langste brug van Europa. 12 kilometer daarvan ga je over de Tejo, wat prachtige uitzichten geeft. Vanaf de brug rijden we richting EVOA: Beschermd gebied van de Tejo riviermonding voor vogel spotten, (poging om het correct te vertalen). We betalen 12 euro per persoon om in het gebied te mogen wandelen. We krijgen een folder mee met de plattegrond, waar 5 vogelspothutjes op staan die je kan bezoeken en we besluiten naar degene te lopen met de zon in de rug. Het is een ontzettend stil en afgelegen gebied. Tijdens de rit hebben we al meerdere valken en waadvogels gezien, maar hier hebben we genoeg gelegenheid om ze te fotograferen. We proberen onze telelens uit en maken mooie foto’s. Als de één fotografeert, kan de ander door de verrekijker vogels spotten. We voelen ons al echte vogelaars. Ik mis eigenlijk wel nog een goed groen hoedje om m’n vogelaar look volledig te maken. 

We zien roofvogels. Zodra deze over het water vliegt, vliegen alle andere vogelsoorten op om plaats te maken voor dit roofdier. Een imponerend gezicht. Ik pak mijn vogelgids erbij en zoek gelijk op welke kenmerken bij dit roofdier horen. Ik weet vrijwel zeker dat het een bruine kiekendief is en ben onder de indruk van het schouwspel. We observeren het gedrag van deze prachtige roofvogels en komen erachter dat er een paartje is. We hebben in totaal twee uur gezeten en besluiten een keer terug te gaan om de hele dag af te wachten tot een perfecte foto. Maar wat een diversiteit aan vogels is hier! Dit is dan ook het gebied waar zout en zoet water elkaar ontmoet, vergelijkbaar met de Dollard in Groningen. In de folder staan de vogelsoorten afgebeeld en we kunnen een hele boel afstrepen. Het wordt donker, dus we rijden terug. Het is wederom een prachtige rit. Iets buiten Lissabon zijn er al groene heuvels en bergen. Terwijl we richting bewoond gebied rijden wordt het steeds donkerder waardoor je de verlichte heuvels ziet. Ik zucht eens diep, ik krijg geen genoeg van het landschap hier. 
Eenmaal thuis aangekomen laden we de foto’s in. Aan de hand van de foto’s determineer ik de vogels. Bij veel vogels wist ik al bijna zeker welk soort het was, maar ik vind het fijn om het goed te controleren, omdat sommige soorten erg op elkaar lijken. We komen erachter dat we best veel bijzondere vogels hebben gezien, die in Nederland niet of nauwelijks te zien zijn. Super gaaf! Zelfs eenden zijn nu leuk! Voor de liefhebbers onder ons, een greep uit de gespotte vogels: kieviet, steltkluut, krakeend, wintertaling, purperkoet, tjiftjaf en een woudaap. De bruine kiekendief bleek ook te kloppen en we hebben een torenvalk ook goed op de foto gekregen.

We beginnen allebei met het lichtelijk bewerken van de foto’s, zodat ze optimaal weergeven wat we hebben gezien. Ik wil wat water pakken en opeens blijkt er weer geen water te zijn. Ik kijk naar buiten en jawel, weer een stroompje water wat naar beneden  loopt op de straat. Nick loopt naar de winkel, maar die blijkt al gesloten. Hij ziet een hoop chagrijnige mannen aan het einde van de straat werken. Nick haalt de volgende dag de flessen water en dat blijkt maar goed ook. Het water deed het weer, maar inmiddels is er weer geen water. We lichten onze huisbaas in en die zoekt uit wat er aan de hand is. Zij geeft aan dat om 13 uur in de middag het opgelost moet zijn. Ik had rekening gehouden met Portugese tijden en dat bleek terecht. Het is een koude dag vandaag, dus ik mis mijn hete douche nog meer, maar gelukkig hebben we het gaskacheltje nog. Die in de avond opeens leeg is. Een half uur later doet gelukkig het water weer dus ik kan een hete douche nemen! Ondanks het ongemak, hebben Nick en ik er vooral om gelachen.

Zaterdag gaat Nick snel naar het tankstation om de gasfles om te ruilen. Dit bleek niet te kunnen bij de BP die aangeraden was door onze huisbaas, waardoor het een ware zoektocht werd. Bij de vierde winkel kon het gelukkig wel. De weekendklok gaat bijna in, dus Nick moet haasten om op tijd terug te zijn. Hij rijdt nog snel naar de tabakswinkel om sigaretten te halen, wat bij ons om de hoek is. Waar hij ziet dat de gasflessen die we nodig hebben daar ook verkocht worden, zucht. Terwijl Nick zijn boodschappen uitlaadt komt hij bij het portiek iemand tegen die net het complex intrekt. Hij maakt een praatje en even later komt de Portugese man met de hond (die altijd allervriendelijkst is) erbij staan en praten ze wat over het gebrek aan water. De Portugese man zegt: ‘I call, they say fix it. 1 o clock, no fix. 3 o clock, no fix. Nah!’. Terwijl Nick dit enthousiast aan mij vertelt komen we er samen achter dat dit soort kleine praatjes met de buren al heel fijn zijn. We kunnen niet wachten tot er meer mogelijk is.

Na de wandeling in het natuurgebied kom ik erachter dat ik behoefte heb om even offline te gaan. Ik ben veel met andere mensen bezig, de website, Instagram, nieuws en al die dingen meer. Ik wil meer stilte. Dus we gaan dit weekend offline. Tenminste, de telefoon gaat offline. Ik wil wel het weer kunnen checken en dit weekend worden de maatregelen voor de komende weken aangekondigd. Die wil ik ook weten! Als ik zaterdag het nieuws check, zie ik vooral dat de maatregelen in principe hetzelfde blijven. Alleen met feestdagen zijn er wat uitzonderingen gemaakt met betrekking tot het verplaatsen tussen gemeenten. De weekendklok blijft. Zondag duik ik iets verder het nieuws in. De maatregelen blijven wel voor de erg hoge risico en de extreem hoge risico gebieden. Maar Cascais is inmiddels in het gele gebied terecht gekomen: ‘hoge risico’! Dat betekent geen burgerplicht meer om thuis te blijven en geen weekendklok meer! Ik doe een dansje van blijdschap. Vanaf volgende week kunnen we weer dagtripjes maken en musea bezoeken! 😀