Week 6: Missie nieuwe woonplek
We mogen vanaf woensdag meer op pad. We gaan winkelen, rijden naar plaatsjes ‘in de buurt’. Helaas zit het weer niet altijd mee..
Dinsdag 8 december was hier nog een feestdag, dat betekende de laatste dag met een curfew vanaf 13:00uur. Vanaf woensdag is onze gemeente een gele risicogemeente! Dat betekent meer vrijheden. Loki had op de heenweg tegen mijn joggingbroek gepiest. Dat was balen, maar in een nieuwe omgeving na een stressvolle reis voor een kat niet heel gek. Dus ik wil sindsdien naar het winkelcentrum om een nieuwe joggingbroek aan te schaffen en woensdag kon het! Eenmaal aangekomen bleek de parkeerplaats al behoorlijk vol, maar er was nog plek. Toen we in het winkelcentrum aankwamen bleek dat heel Cascais hun boodschappen had opgespaard tot deze dag. Ik ben heel gericht gaan winkelen. Joggingbroek gevonden en twee basic zwarte shirtjes. Pashokjes zijn gesloten door corona, dus het is een beetje gokken. Het winkelcentrum is versiert met knipperende lampjes, kerstballen, glitters en wordt ondersteund door kerstmuziek. Er zit een supermarkt in het winkelcentrum en besluiten daar nog wat aanvullende weekboodschappen te halen. Wat een domme beslissing is. Het is afgeladen, de winkel is onoverzichtelijk en we wachten een half uur in de rij om te kunnen af te rekenen. Eenmaal thuis blijk ik goed te hebben gegokt, ik pas alles. Maar dit nooit meer. Geheel overprikkeld en moe ga ik een serie kijken.
De rest van de doordeweekse dagen spendeer ik veel met schrijven en tekenen. Ik experimenteer met pen en vermaak me heel goed ermee. We hangen de kerstlampjes langs de schuifpui, voor wat gezelligheid. Intussen spreek ik met een andere reisblogger af, die nu ook in Lissabon is, om maandag te gaan lunchen. Daar heb ik zin in, ik mis heel erg mijn sociale contacten. Normaal heb ik op vakantie geen moeite om contact te maken, maar dat is in deze tijden toch meer een uitdaging. Ik bel daardoor ook vaker met vrienden en familie, dat helpt gelukkig.
Dit is het eerste weekend dat we op pad mogen! Ik wil al heel lang naar het meest westelijke puntje van Europa, dus we rijden erheen. Onderweg zien we letterlijk de bui al hangen. De luchtvochtigheid is al een tijdje 100%. Er hangt een chronische wolk tegen dit gebied aan. Bij aankomst is het niet open getrokken. Voor het idee lopen we erheen, maar we kunnen maar 20 meter voor ons uit kijken. Ik hoor en ruik de oceaan, maar ik zie helemaal niks. Heel erg balen, maar we gaan dan een andere keer terug.
Omdat we per 1 maart uit het huidige appartement moeten en we eraan zitten te denken om in Sesimbra iets te huren, besluiten we daarheen te rijden. Het ligt zuidelijker, dus misschien beter weer en kunnen we gelijk sfeer proeven. Bovendien is hier rondrijden heerlijk! De groene heuvels of bergen (serieus, wanneer is iets een berg?) afgewisseld met de kleurige huisjes zijn heerlijk om naar te staren. Aangekomen in Sesimbra is het hier gelukkig open getrokken. Het is een heel lief dorpje in een prachtig gebied. Genoeg natuur voor heerlijke wandelingen, een mooi strand voor het surfen en een appartement met prachtig uitzicht. Toch voelt het hier wel heel afgelegen, ik weet niet of ik dat voor maanden fijn vind.
We rijden naar Setubal, omdat het nog licht is. Dat is een stad in de buurt. Tenminste, ik dacht in de buurt. Het blijkt 40 minuten rijden te zijn. We rijden naar de boulevard en gaan even aan het strand zitten en bespreken onze bedenkingen. Er hangt hier een fijne sfeer. Achter mij wordt gebasketbald op goed niveau, met aanmoedigende toeschouwers. Rechts van mij gaat de zon onder. Links van mij staat een oudere man te staren naar de baai en af en toe komt er een hardloper of fietser voorbij om nog te genieten van het laatste zonlicht. In deze grote stad gaan we niet wonen, maar ik zie mezelf hier wel een dagje rondlopen. Een beslissing is nog niet gemaakt, maar we gaan morgen naar Vau. In dit kustplaatsje wat in de buurt van Peniche ligt (ongeveer 40 minuten ten noorden van Lissabon) heb ik een heel leuk huisje gezien. Misschien dat we dan een beslissing kunnen maken.
Het is zondag. We staan wat sneller op dan de vorige dag en rijden richting Vau. Als we aankomen is het uitgestorven. Ik bedenk me dat ik niet heb gekeken of deze gemeente wel code wit of geel is. Na goede controle blijkt dat het een witte gemeente is. Geen aanvullende maatregelen dus. Het is gewoon een heel erg rustig kustplaatsje. Het huisje ziet er heel schattig uit en we lopen binnen vijf minuten richting het strand. Het is hier prachtig. Bergen (of heuvels) om ons heen, een groot strand en de monding naar de lagoon. We gaan even op het strand zitten om ervan te genieten. Ik loop naar de oceaan, ik wil altijd de oceaan even voelen.
We beginnen trek te krijgen dus lopen naar een restaurant. Gelijk lekker om een wandeling te maken. Het is een leuk restaurantje, cantina achtig met van alles op de kaart. Na wat aanbevelingen besluiten we een traditionele steen soep te delen als voorgerecht en bestellen alvast olijven. Nick kiest een traditioneel broodje prego als hoofdgerecht en ik besluit clams uit de lagoon te bestellen. Dat vond ik best spannend, gezien ik met zeevruchten heel specifiek ben wat ik wel en niet lust. De gerechten zijn heerlijk. Door de verse ingrediënten perfect in hun eenvoud.
We nemen nog een espresso na en lopen dan naar een verlaten flatgebouw die we op de heenweg hebben gezien. Er staan geen hekken omheen, dus we kunnen goed foto’s maken.
De zon gaat onder, dus we rijden weer naar huis. We zijn het erover eens dat dit een heel lief dorpje is, maar te afgelegen om hier vier maanden te wonen. Dezelfde conclusie trekken we voor Sesimbra. We gaan toch kijken voor een appartement in Lissabon zelf!
