Week 9: Naar nieuwjaar

De jaarwisseling komt in zicht en ik bereid een en ander voor. Zowel praktisch als wat overdenkingen…

De maatregelen rondom de komende week zijn aangescherpt. Op oudjaarsdag moeten we 23 uur binnen zijn; van vrijdag 1 januari tot en met zondag 3 januari moeten we vanaf 13 uur binnen zijn. Je zou zeggen dat je in de ochtend nog een boodschap of wandeling kan maken, maar het dan is afgeladen met bosjes gezinnen die in wanhoop hun huis ontvluchten. Wij kiezen ervoor om zo snel mogelijk onze weekboodschappen te doen. We gaan dinsdag, mooi op tijd, tenminste, dat dachten we. De blikken en bosjes gezinnen vullen hun winkelwagens vol, alsof ze zich voorbereiden op een nucleaire ramp. Wanhopig probeer ik alle ingrediënten bij elkaar te zoeken en voel mij als Pacman met teveel spookjes om mij heen. Ik zoek de rustige gangpaden af en stuur Nick naar de afgeladen gangpaden. Nergens dille te krijgen, shit. De internationale keuken is hier sowieso veel minder aanwezig. De locals vinden dat Auchan al veel internationaal ingrediënten heeft, maar het is niet vergelijkbaar met Nederland. Ik mis mijn sambal badjak, trassie, de soorten ketjap en nog een hele waslijst aan ingrediënten die ik normaal voor lief neem. Nu moet ik zeggen dat de Nederlandse keuken niet veel te bieden heeft, dus ik ook snap dat ze veel importeren. De Portugese keuken heeft veel meer te bieden. In Nederland heb je ‘chorizo’. Als je hier komt merk je dat het een slechte culinaire grap is om een worstsoort zo te noemen. Het is hetzelfde als dat je Chai thee als een theesoort ziet, terwijl Chai niets meer is dan het Indiase woord voor thee. Je drinkt dus Thee thee. Chorizo betekent louter gekruide worst en je hebt honderden soorten. Enfin, ik pas mijn weekboodschappen aan op de producten die ze hier hebben en zo kom ik op gerechten die ik normaal niet zou maken. Eenmaal thuis gekomen van het boodschappen doen ben ik onwijs overprikkeld en moet ik bijkomen zoals een hond na een lange wandeling. Mijn tong hangt uit mijn bek, ik neem een slobber water en krul me als een bolletje op de bank.

Het is onvermijdelijk om met de naderende jaarwisseling niet het afgelopen jaar te overdenken. Veel mensen vragen mij: was je naar Portugal gegaan als je had geweten dat de maatregelen zo scherp zouden zijn? Het is voor mij onmogelijk om daar een rechtlijnig antwoord op te geven. Als ik in Nederland was gebleven, had ik mijn vrienden en familie kunnen zien en die mis ik nu heel erg. Aan de andere kant moet ik bekennen dat ik in Nederland in een soort overlevingsstand terecht was gekomen, in een routine gegoten, waardoor ik er slecht uit kwam. Door hier te zijn en letterlijk afstand te nemen van alle gewoonten en repetities, ben ik heel dichtbij mezelf gekomen en leer ik mijzelf weer kennen en mezelf nog te waarderen ook. Dat was onder andere ook een doel van deze reis. Daar bovenop komt dat ik mijn passies wilde ontdekken. Nu heb ik ontdekt dat ik het liefst wil schrijven en daar ben ik serieus mee aan de gang. Ik krijg daar een hernieuwde energie van, waardoor ik al mijn tijd hierin kan stoppen. In Nederland had ik dat niet kunnen doen, ik had daar simpelweg de tijd en ruimte niet voor. Ja, de maatregelen zijn hier zwaar, maar ook zinnig. De mentaliteit is hier anders; de leefomstandigheden zijn anders; het land is schitterend. Je kan meloenen niet met sinaasappels vergelijken. Het klinkt veel romantischer dan het doorgaans is. Het kost me best moeite om de meeste dagen op gang te komen. Het alleen zijn met Nick in een appartement als je nergens heen mag, kan voor mij best benauwend zijn. Ik bel zoveel mogelijk met iedereen om in contact te blijven, maar ieders leven gaat door en ik blijf achter, ook al ging ik weg. De vele muren komen best op mij af en alleen op pad gaan vind ik spannend, ook al daag ik mezelf wel uit. Nee werkelijk, ik zou het niet weten. Wat ik wel weet is dat ik de ervaring graag zou willen herhalen zonder een pandemie. Vermoedelijk haalt dat een hoop obstakels en angsten weg.

Op oudjaarsdag besluit ik zelf oliebollen te maken. Best spannend vind ik, de vele panbranden en oliehaarden zijn me wel bijgebleven vanuit het nieuws. Het deeg rijst goed (en daar ben ik trots op! It’s the little things, right?!) en als een pro maak ik een soort efficiënte opzet. Voor het eerst doe ik het alleen, voorgaande jaren ben ik vooral assistent chef geweest. Het gaat me goed af, het is veel makkelijker dan ik dacht en ben met 30 minuten klaar. Tevreden met het resultaat durf ik dit wel mee te nemen naar onze Portugese vrienden. We gaan daar hapjes eten, een drankje doen en dan weer op tijd naar huis. Geïnspireerd door Nederlandse tradities maak ik stoofpeertjes om mee te nemen. Het wordt met enthousiasme ontvangen. Stoofpeertjes blijken niet zo Nederlands te zijn, behalve dat de kruiden iets verschillen. Ze laten het zich smaken.

Als ik hun buffet zie, schrik ik eerst een beetje: Vooral vis. Verbazingwekkend blijk ik gerookte zalm dus echt te lusten en Nick pelt een paar garnalen voor me die zalig smaken. Het land van vis en zeevruchten bevalt me beter dan gedacht. De bovenbuurvrouw is ook van deze partij en ze vertelt dat ze een paar keer in Amsterdam is geweest. We delen anekdotes, proosten geregeld op gezondheid en proesten geregeld van het lachen. We zijn net op tijd thuis voor de avondklok, missen het aftellen van de Nederlandse jaarwisseling, maar maken er ons eigen feestje van. Muziek hard aan en dansen alsof niemand kijkt. Het vuurwerk blijkt hier ook echt verboden te zijn, er zijn wat plukjes knallende kleuren te zien, maar het is erg schaars. Nick en ik vermaken ons kostelijk en gaan voldaan slapen.

De volgende dagen doe ik het wat rustiger aan. Het binnen blijven doet me geen goed, maar ik neem mezelf voor dat de kerstvakantie ook een beetje voor mij mag gelden. We brunchen, hangen en ik bel weer wat meer met het thuisfront.

Wat een jaar..