Week 1: Prikkeldraad en Palmbomen
Na veertien uur reizen, komen we 1 uur ’s nachts aan in Uberlandia. Aline’s familie wacht als verrassing bij de aankomsthal en helpen ons met de bagage nadat we elkaar voorstellen met knuffels. Geen verwachtingen, ze willen ons gewoon verwelkomen en weten dat we een lange reis hebben gehad, heerlijk!
De volgende dag wacht ons een heerlijk ontbijt in het hotel. Eindelijk Queijo Minas, Pão de Queijo, Goiabada, Bomba (met doce de leite). Ik wijd nog een keer een los schrijfsel aan Braziliaans eten, want het is te goed om je niet in te verdiepen!
Van tevoren hebben wij veel gesproken over veiligheid in Brazilië. Je zwaait niet even je telefoon uit je broekzak om een foto te maken op straat. In de Uber is het wellicht niet verstandig om Engels met elkaar onderling te spreken. Als iemand zich ergens niet comfortabel voelt, gaan we weg no questions asked. Terwijl we rond rijden zien we de huizen omheind met hoge muren en prikkeldraad. Soms zelfs elektrische draden op de muren. Het ziet er intimiderend uit als Europeaan die het niet gewend is. Tussen de huizen en wegen staan de meest schitterende bomen: palmbomen, bomen met fleurige bloemen en subtropische planten in de border die in Nederland verkocht worden voor 10 euro per stengel. Als ik even nadenk over het prikkeldraad, begin ik het anders te zien. In Nederland doen wij onze kostbaarheden achter goede slot en grendel in het huis. Hier leef je buiten en wil je niet telkens alle spullen binnen zetten. Dus verstevig de omheining (in plaats van het leppe houten hekje in Nederland). Onveilig voel ik mij niet hier. Al snel begrijpen we dat een Uber nemen in Uberlandia veilig is voor ons en de telefoon houden we maar gewoon in de zak tot we op plaats van bestemming zijn.
In Minas Gerais staat het eten centraal en dan het liefst met elkaar. We ontmoeten familie, vrienden en iedereen is even warm en verwelkomend! Overal wordt aangeboden om te eten, blijven slapen, ons heen en weer te brengen en niks lijkt te veel. Als sobere Nederlander voelt het bijna onwerkelijk (hoezo je hebt tijd om ons morgen 2 uur heen en weer te brengen?) en overweldigend. Een warmer welkom is niet mogelijk! Ons Portugees is op gebied van eten wel goed en de basis van een dagelijks gesprek valt goed te volgen. Na een week 24/7 Portugees te horen, merk ik hoe intensief het is om alles proberen te begrijpen. Desalniettemin wordt het gewaardeerd dat we het proberen en vind ik het ook een uitdaging om wat minder verlegen te zijn in het Portugees.
Op zaterdag gaan we naar ons eerste Braziliaanse feest in de stad. De optredens zijn goed, mijn eerste caipirinha smaakt naar meer en het publiek is wel my kind of people. Relaxte vibe om te wennen aan Brazilië. Zondag gaan we naar Clube de Praia. Het is een gigantisch sportclub met zwembaden, restaurants en sportvelden voor elke sport die je kan bedenken. Het is een dorp midden in de stad. Binnen ben je veilig en het is werkelijk een heerlijke plek waar ik mijn eerste verse kokosnoot drink. Het leven is goed. In de avond gaan we naar een bar met Forro muziek en dans. Helaas kan ik het dansen niet proberen door mijn pijn, maar het is geweldig om te zien! Een heerlijke afsluiter van onze eerste week!
